Στα ερείπια της ιουστινιάνειας δεξαμενής, στην ακρόπολη της Ρεντίνας, ιδρύθηκε στις αρχές του 10ου αιώνα μια τρίκλιτη βασιλική , από την οποία έχουν ερευνηθεί τα θεμέλια των τοίχων και λείψανα από τη διακόσμησή της. Ο ναός, σύμφωνα με μνεία στην 16η Νεαρά του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού , αποτέλεσε την έδρα του επισκόπου Λητής και Ρεντίνης. Στα ΒΔ ανασκάφηκαν οικοδομικά λείψανα που θα ήταν δυνατόν να ανήκουν στην επισκοπική κατοικία, ενώ στα ΝΔ ένα ισόγειο κτίσμα που χρησίμευε ως αποθηκευτικός χώρος στέγασε την παλαιότερη σκεπαστή δεξαμενή της ακρόπολης.

Από τον ανατολικό τοίχο της εκκλησίας προεξείχαν τρεις τρίπλευρες αψίδες , από τις οποίες η μεγαλύτερη μεσαία επενδύθηκε εξωτερικά και σε λίγο μεταγενέστερη φάση, μάλλον για λόγους αντιστήριξης. Τα κλίτη χωρίζονταν με τόξα που φέρονταν από πεσσούς ή από συνδυασμό πεσσών και κιόνων , ενώ αρχικά φαίνεται ότι υπήρχαν και υπερώα . Οι τοίχοι του ναού ήταν κατασκευασμένοι από μικρούς λίθους και λάσπη και είχαν επιχριστεί εξωτερικά με ασβεστοκονίαμα. Κάτω από τα δάπεδα των πλαγίων κλιτών και στον εξωτερικό χώρο της εκκλησίας, έως το βόρειο σκέλος του τείχους της ακρόπολης, ερευνήθηκαν αρκετοί τάφοι.

Ο ναός φαίνεται ότι επλήγη ανεπανόρθωτα από σεισμό κατά τον 13ο αιώνα οπότε και άρχισε να καταπέφτει αρχικά ο τοιχογραφικός διάκοσμός του και με την πάροδο του χρόνου και άλλα τμήματα του ναού. Ωστόσο, πριν από την ολοσχερή κατάρριψη της στέγης, στο εσωτερικό του συνέχισαν να γίνονται ενταφιασμοί, όπως δείχνουν τα νομίσματα που βρέθηκαν τόσο μέσα όσο και έξω από τους τάφους, τα οποία χρονολογούνται μέχρι τα μέσα του 14ου αιώνα.