Στην αμμώδη γλώσσα ξηράς του αρχαίου λιμανιού του Λεχαίου βρίσκονται τα ερείπια μιας εντυπωσιακά μεγάλων διαστάσεων παλαιοχριστιανικής βασιλικής που είναι γνωστή ως βασιλική Λεχαίου. Ο ναός θεωρείται πως ανεγέρθηκε στην ακτή προς τιμήν του επισκόπου Αθηνών Λεωνίδη και των επτά γυναικών που μαρτύρησαν μαζί του, τον 3ο αιώνα, στην Κόρινθο, και τα σώματά τους ξεβράστηκαν στη θάλασσα του Λεχαίου.

Το κτίσμα συνολικού μήκους 180 μέτρων συγκαταλέγεται μαζί με την αρχική βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη ανάμεσα στις μεγαλύτερες βασιλικές του χριστιανικού κόσμου. Πρόκειται για μια τρίκλιτη βασιλική με εγκάρσιο πενταμερές κλίτος, ημικυκλική αψίδα , πενταμερή νάρθηκα, και δύο αίθρια , ένα ορθογώνιο και ένα ημικυκλικό που περιβάλλονται από στοά. Στον νάρθηκα και στα κλίτη έφερε υπερώα . Στη ΒΔ γωνία της βασιλικής βρίσκεται το τριμερές βαπτιστήριο , ανεξάρτητο συγκρότημα που θυμίζει σύγχρονα λουτρά και δείχνει να είναι παλαιότερο της βασιλικής.
 
Ο κυρίως ναός ήταν χωρισμένος σε τρία κλίτη με δύο κιονοστοιχίες , ενώ η ημικυκλική αψίδα του ιερού διέθετε σύνθρονο . Στον χώρο αποκαλύφθηκαν τμήματα του στυλοβάτη του τέμπλου , απ’ όπου ξεκινούσε η σολέα, η οποία κατέληγε στον οκταγωνικό άμβωνα , που είχε δύο κλίμακες και βρισκόταν στο μέσο του κεντρικού κλίτους . Τα δάπεδα της βασιλικής ήταν καλυμμένα με μαρμαροθετήματα και μαρμάρινες λευκές πλάκες, ενώ ο άφθονος και εξαιρετικής τέχνης γλυπτός διάκοσμος από προκοννήσιο μάρμαρο φανερώνει πιθανώς αυτοκρατορική δωρεά.
 
Σύμφωνα με ένα νόμισμα του αυτοκράτορα Μαρκιανού (450-457 μ.Χ.) που βρέθηκε στα θεμέλια του δαπέδου του ναού φαίνεται πως ο ναός ξεκίνησε να οικοδομείται μετά τα μέσα του 5ου αιώνα, ενώ βάσει ενός νομίσματος του Ιουστίνου Α' (518-527 μ.Χ.), το οποίο βρέθηκε στα θεμέλια του δυτικού νάρθηκα, ο ναός μάλλον συνέχιζε να επεκτείνεται και κατά το πρώτο τέταρτο του 6ου αιώνα.